با تو سخن می گویم...

میدانی این دل من چقدر شکسته شده؟؟ انگار ازوقتی قرارشد درآن بدمند و پادراین دینا بگذارد، شکسته بند بود و آمد به دنیا و هرکسی هم دراین مسیر پا گذاشت برتکه ای از آن... و این دل بزرگ شد و بزرگ شد و پیوستته از خود میپرسید پس کی تمام می شود، پس کی کسی می آید که مرا دوست داشته باشد که مرا بی نیاز ازهمه کند...

فکر میکردم قراراست دیگر روزهای آرامش ببینم با آدمهایی از جنس بهشت اما.. اما بازهم تنها هستم

و من دراین دنیا کجارا دارم که سر برآغوشش بگذارم ؟اشکال ندارد، این دل به تنها بودن و تنها ماندن خوگرفته، بگذار مین چند صباح هم بگذراند، از کجا معلوم چندمدت دیگر دنیارا ببیند؟ کاش زودتر رشته اتصالش به دنیا قطع شود... کاش ... 

چرا این اشکها رهایم نمی کنند؟ چرا کسی مرا ازاین خلوتگاه تنهایی بیرون نمی کشد؟؟؟ چرا؟؟